Μεγάλο μέρος των αναλυτικών στοιχείων γραφής έχει βασιστεί σε υποθέσεις ότι οι λέξεις αντιπροσωπεύουν έννοιες που έχει ο συγγραφέας και ότι ο προσδιορισμός των εννοιών μπορεί να μας πει κάτι για τη μάθηση του συγγραφέα. Η καρδιά αυτής της ιδέας είναι ότι ο εγκέφαλος φτιάχνει ένα εσωτερικό μοντέλο που αντιπροσωπεύει τον εξωτερικό κόσμο και ότι η γλώσσα επιτρέπει την έκφραση αυτής της εσωτερικής αναπαράστασης έτσι ώστε οι άλλοι να μπορούν να μοιράζονται την κατανόηση. Έτσι, καθώς ο εκπαιδευόμενος μαθαίνει, αναπτύσσεται το εννοιολογικό του μοντέλο και αξιολογούμε την έκταση αυτής της ανάπτυξης μέσω της επικοινωνίας του μαθητή. Στην περίπτωση της συγγραφής αναλυτικών στοιχείων, η γλωσσική έκφραση του μαθητή. Αυτή η θεωρία ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη και επέτρεψε σημαντική πρόοδο στην ανάλυση της γλωσσικής έκφρασης των μαθητών.
Ωστόσο, μεγάλο μέρος της επιτυχίας αυτής της εσωτεριστικής αναπαραστατικής προσέγγισης βρίσκεται σε περιβάλλοντα μάθησης που έχουν στενά πεδία με σχετικά υψηλό βαθμό προβλεψιμότητας στη συμπεριφορά του μαθητή. Ως αποτέλεσμα, πολλές τεχνολογίες ανάλυσης εξαρτώνται από αυτούς τους περιορισμούς. Για παράδειγμα, η συντριπτική πλειονότητα των τεχνολογιών επεξεργασίας φυσικής γλώσσας που στηρίζουν τα αναλυτικά στοιχεία γραφής απαιτούν από τον συγγραφέα να κατέχει μια λογική γνώση μιας κοινής γλώσσας όπως τα αγγλικά. Αυτή η τεχνολογία συνήθως έχει κακή απόδοση με κακή έκφραση (όπως ακατάλληλη γραμματική ή συχνή ορθογραφία) και συχνά πολύ κακή με μη διάχυτες γλώσσες (όπως αυτές από μικρά μη δυτικά έθνη). Εκτός από τα προφανή ζητήματα ισότητας με τους περιθωριοποιημένους μαθητές που δεν έχουν εύλογη γνώση μιας κυρίαρχης γλώσσας, αυτός ο περιορισμός αναπαράστασης μπορεί να οδηγήσει σε αποσύνδεση μεταξύ των επακόλουθων αναλυτικών στοιχείων και της πραγματικότητας του μαθητή. Αυτή η αποσύνδεση επιδεινώνεται όταν οι αναπαραστάσεις περιορίζονται σε έννοιες που υποτίθεται ότι είναι αναπαραστάσεις ενός εξωτερικού κόσμου. Ειδικότερα, αυτό είναι ένα σημαντικό ζήτημα σε καταστάσεις που είναι εξαιρετικά συμφραζόμενες, όπως όταν ένας μαθητής εμπλέκεται σε μια διαδικασία προσωπικού προβληματισμού. Αν και αναμφισβήτητα είναι κρίσιμος για τη μάθηση, ο ποιοτικός αναστοχασμός μπορεί να είναι ακαθόριστος, γενικός σε εύρος, συναισθηματικά φορτωμένος και να περιλαμβάνει πολλαπλά επίπεδα εννοιολογικής πολυπλοκότητας που είναι δύσκολο να συμβιβαστούν με συγκεκριμένα γλωσσικά χαρακτηριστικά. Εκτός από τις απλές αφηγήσεις γεγονότων, ο προβληματισμός τείνει να επεκταθεί πολύ πέρα από την έκφραση νοητικών αναπαραστάσεων ενός εξωτερικού κόσμου, και επομένως απαιτεί μια επανεξέταση των υποθέσεων που είναι θεμελιώδεις για την ανάλυσή του.
Σε αυτό το διαδικτυακό σεμινάριο, ο Andrew Gibson θα χρησιμοποιήσει την έρευνά του σε αναλυτικά στοιχεία αναστοχαστικής γραφής ως παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η ενασχόληση με μη αναπαραστατικές θεωρίες της εκτεταμένης γνώσης θα μπορούσε να επιτρέψει τη συγγραφή αναλυτικών στοιχείων να ξεπεράσουν ορισμένους από τους τρέχοντες περιορισμούς της. Θα εισαγάγει μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά των γνωστικών θεωριών 4e και θα τονίσει τα πιθανά οφέλη τους για τη σύνταξη αναλυτικών στοιχείων. Τέτοιες θεωρίες απαιτούν νέες προσεγγίσεις στη μοντελοποίηση, οπότε ο Andrew θα δείξει πώς χρησιμοποιεί αρχές που προέρχονται από πολύπλοκα προσαρμοστικά συστήματα για να ευθυγραμμιστεί με τη γνώση 4e προκειμένου να μοντελοποιήσει την ανακλαστικότητα στους μαθητές. Ο Andrew θα ολοκληρώσει με μερικές σκέψεις σχετικά με το πώς αυτό το είδος προσέγγισης μπορεί να εφαρμοστεί γενικότερα στη μάθηση αναλυτικών στοιχείων.
Bio
Ο Δρ Andrew Gibson είναι Ανώτερος Λέκτορας στην Επιστήμη της Πληροφορίας στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Queensland (QUT), Brisbane, Αυστραλία. Η έρευνά του επικεντρώνεται στην ανάλυση της ανακλαστικότητας, ιδιαίτερα όσον αφορά τη μάθηση.
Χάσατε προηγούμενα διαδικτυακά σεμινάρια SoLAR; Ρίξτε μια ματιά στη σελίδα του Webinar μας για να δείτε όλα τα διαδικτυακά σεμινάρια που έχουν εγγραφεί στο παρελθόν!
