Η σχεδίαση και η επανασχεδίαση των εκλογικών περιφερειών – που γίνεται κάθε δέκα χρόνια μετά την Απογραφή – είναι μια τελετουργία που αμφισβητείται έντονα στην αμερικανική πολιτική. Στο επίκεντρο αυτών των διαφωνιών βρίσκεται η κομματική σύγκρουση, μια διαδικασία κατά την οποία οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι συγκεντρώνουν τις εκλογικές περιφέρειες για να αυξήσουν την πιθανότητα το δικό τους κόμμα να κερδίσει περισσότερες έδρες στο νομοθετικό σώμα. Ο κύκλος αναδιανομής μετά την Απογραφή του 2010 έχει ρίξει έντονο φως σε τέτοιες πρακτικές. Αφού οι περισσότερες πολιτείες προσέλκυσαν τις περιφέρειες προς όφελος ενός μέρους, έχουν κατατεθεί περίπου 240 νομικές προσφυγές κατά των χαρτών περιοχών που προέκυψαν. Οι επικριτές της κομματικής επιθετικότητας πιέζουν για πιο ουδέτερους τρόπους για την κατάρτιση των εκλογικών περιφερειών, ενώ οι υπερασπιστές του τρέχοντος συστήματος υποστηρίζουν ότι η αναδιάταξη είναι πάντα μια εγγενώς πολιτική άσκηση.
Υπάρχουν τρόποι για να διασφαλιστεί ότι οι περιφέρειες αντιπροσωπεύουν δίκαια τις κοινότητες και να αποφευχθεί η ακραία πολιτική αντιπαράθεση σχετικά με την κλήρωση και τον επανασχεδιασμό των εκλογικών περιφερειών; Η έρευνά μου δείχνει ότι οι ανεξάρτητες επιτροπές παρουσιάζουν μια βιώσιμη επιλογή για την εξάλειψη του ακραίου κομματισμού και την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος στη χάραξη ουδέτερων χαρτών.
Ανανεωμένο ενδιαφέρον για την περιφέρεια από τα δικαστήρια
Από τη μια πλευρά, τα δικαστήρια ήταν πρόθυμα να παρέμβουν και να καταρρίψουν χάρτες που μειώνουν την ικανότητα μιας μειονοτικής ομάδας να εκλέγει αντιπρόσωπο ή όταν ένας χάρτης παραβιάζει το πρότυπο ίσου πληθυσμού. Από την άλλη πλευρά, τα δικαστήρια ήταν απρόθυμα να ανατρέψουν χάρτες για κομματικούς λόγους. Ενώ οι δικαστές έχουν εκφράσει δυσφορία για τους χάρτες περιοχών που σχεδιάστηκαν για να ευνοήσουν ένα μέρος έναντι του άλλου, δεν μπόρεσαν να διατυπώσουν ένα αντικειμενικό πρότυπο για την αξιολόγηση πότε αυτοί οι χάρτες δημιουργούν αθέμιτα πλεονεκτήματα για ένα μέρος έναντι ενός άλλου.
Ωστόσο, οι πρόσφατες νομικές προκλήσεις ενδέχεται να παρουσιάσουν στα δικαστήρια επαρκή αποδεικτικά στοιχεία για την αξιολόγηση της κομματικής απόκλισης σε ένα δεδομένο σχέδιο περιοχής. Το Ανώτατο Δικαστήριο άκουσε πρόσφατα μια υπόθεση από το Ουισκόνσιν, όπου ο νομοθετικός χάρτης αμφισβητήθηκε, εν μέρει, επειδή οι κοινωνικοί επιστήμονες ανέπτυξαν ένα νέο σύνολο δεικτών που υποδηλώνουν ότι ο χάρτης ευνοούσε άδικα το Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Ένας τέτοιος δείκτης, που ονομάζεται «κενό αποτελεσματικότητας», είναι η αναλογία των «χαμένων ψήφων» ενός κόμματος προς τον συνολικό αριθμό των ψήφων – όπου μια «χαμένη ψήφος» είναι ένα ψηφοδέλτιο που δίνεται για έναν υποψήφιο που έχασε ή ένα πλεονάζον ψηφοδέλτιο για ένας υποψήφιος που ήδη επρόκειτο να κερδίσει. Όταν το χάσμα αποτελεσματικότητας είναι πολύ μεγάλο, υποδηλώνει ότι ένα κόμμα σπατάλησε μεγάλο μέρος των ψήφων του, συχνά επειδή οι περιφέρειες κληρώθηκαν άδικα. Τα στοιχεία για ένα μεγάλο χάσμα αποτελεσματικότητας ήταν αρκετά πειστικά ώστε ένα κατώτερο δικαστήριο κήρυξε τον χάρτη του Ουισκόνσιν αντισυνταγματικό.
Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ άκουσε επίσης μια αμφισβήτηση μιας περιφέρειας του Κογκρέσου στο Μέριλαντ με το επιχείρημα ότι οι Ρεπουμπλικάνοι ψηφοφόροι στερήθηκαν τα δικαιώματα της Πρώτης Τροποποίησης για ελεύθερο συνεταιρισμό από ένα σχέδιο περιφέρειας που ευνοούσε το Δημοκρατικό Κόμμα.
Το Ανώτατο Δικαστήριο της Πενσυλβάνια έριξε πρόσφατα τον χάρτη του Κογκρέσου εκεί και σχεδίασε έναν νέο χάρτη για τις ενδιάμεσες εκλογές του 2018. Σε μια νέα εξέλιξη στην αναδιανομή των διαφορών, ο χάρτης απορρίφθηκε αποκλειστικά με τη βάση ότι παραβίαζε τμήματα του συντάγματος της πολιτείας, χωρίς αναφορά στο Σύνταγμα των ΗΠΑ. Αυτή η απόφαση θα μπορούσε να εγκαινιάσει μια νέα εποχή δικαστικής επανεξέτασης σε κρατικό επίπεδο των σχεδίων περιφέρειας, συνειδητοποιώντας τη διάσημη ανησυχία του δικαστή Felix Frankfurter σχετικά με την είσοδο των δικαστηρίων στο «πολιτικό άλσος» της εκδίκασης των περιφερειακών σχεδίων. Ίσως ο πιο απτός κίνδυνος είναι ότι τα κρατικά δικαστήρια θα μπορούσαν να πλημμυρίσουν από κομματικές προκλήσεις για σχέδια αναδιάρθρωσης.
Γιατί οι Ανεξάρτητες Επιτροπές έχουν νόημα
Αντί να εξαρτάται από τα δικαστήρια, η ιστορία διδάσκει ότι οι ανεξάρτητες επιτροπές μπορούν να βοηθήσουν στην αποφυγή κομματικών συγκρούσεων ή ευνοιοκρατίας στα σχέδια περιφέρειας. Τα παραδείγματα πολλά. Οι ανησυχίες ότι οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι ενδέχεται να χειραγωγήσουν τη νομισματική πολιτική οδήγησαν στη δημιουργία της ανεξάρτητης Ομοσπονδιακής Τράπεζας και η Διακρατική Επιτροπή Εμπορίου δημιουργήθηκε για να αντισταθμίσει τις παρεμβάσεις κομματικών και σιδηροδρομικών συμφερόντων. Το Κογκρέσο παρέδωσε την εξουσία ανακατανομής στο Γραφείο Απογραφής αφού οι πολιτικοί απέτυχαν να ανακαταθέσουν τη Βουλή μετά την Απογραφή του 1920.
Η εξουσία για την κατάρτιση περιφερειών μετά από κάθε Απογραφή θα μπορούσε να ανατεθεί σε μια ανεξάρτητη επιτροπή αναδιανομής. Όπως υπάρχουν στην Αριζόνα και την Καλιφόρνια, τέτοιες επιτροπές είναι τελείως διαζευγμένες από το νομοθετικό σώμα της πολιτείας και επομένως είναι σε θέση να παράγουν χάρτες χωρίς την πίεση να προωθήσουν ή να παρεμποδίσουν την εκλογική τύχη συγκεκριμένων εκπροσώπων ή κομμάτων. Τέτοιες ανησυχίες είναι πάντα μπροστά και στο επίκεντρο όταν τα νομοθετικά σώματα καταρτίζουν σχέδια περιφέρειας. Αντίθετα, η έρευνα των κοινωνικών επιστημών δείχνει ότι τα σχέδια που καταρτίζονται από την επιτροπή θέτουν το υπόβαθρο για δικαιότερες και πιο ανταγωνιστικές εκλογές και τείνουν να αποφεύγουν νομικές προκλήσεις.
Πώς μπορούν τα κράτη να ιδρύσουν ανεξάρτητες επιτροπές αναδιανομής; Οι πολίτες στην Αριζόνα και την Καλιφόρνια δημιούργησαν τις ανεξάρτητες επιτροπές τους απευθείας, μέσω πρωτοβουλιών ψηφοφοριών που εγκρίθηκαν μεταξύ 2000 και 2010. Οι περισσότερες επιτροπές στη Δύση δημιουργήθηκαν μέσω πρωτοβουλιών ψηφοφορίας. Προσπάθειες για τη μεταρρύθμιση της διαδικασίας αναδιανομής βρίσκονται σε εξέλιξη σε 18 πολιτείες και η δυνατότητα δημιουργίας ανεξάρτητων επιτροπών αναδιανομής θα πρέπει να αποτελεί μέρος αυτών των συζητήσεων.
Αλλά πολλά κράτη δεν μπορούν να προχωρήσουν με πρωτοβουλίες ή δημοψηφίσματα. Η δημιουργία μιας ανεξάρτητης επιτροπής στην Πενσυλβάνια, για παράδειγμα, θα απαιτούσε δύο διαδοχικά νομοθετικά σώματα να εγκρίνουν ένα πανομοιότυπο νομοσχέδιο το οποίο στη συνέχεια θα υποβληθεί στους ψηφοφόρους για έγκρισή τους. Πέρα από μια καθαρά πολιτειακή προσέγγιση, το Κογκρέσο θα μπορούσε να τροποποιήσει τον Uniform Congressional District Act του 1967 και να διατάξει ότι όλες οι περιφέρειες της Βουλής των ΗΠΑ θα δημιουργηθούν από μια ανεξάρτητη επιτροπή με κανόνες και διαδικασίες για τη διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος – όπως η επιλογή μη εκλεγμένων δημοσίων υπαλλήλων μέλη της επιτροπής και ορίζοντας ότι οι περιφέρειες πρέπει να σέβονται την ακεραιότητα των πόλεων και των νομών. Η νέα ομοσπονδιακή νομοθεσία θα μπορούσε να πάρει μαθήματα από τις πρωτοπόρες πολιτείες. Οι επιτροπές της Αριζόνα και της Καλιφόρνια καταδεικνύουν την αξία της ανεξαρτησίας, αλλά η επιτροπή της Αριζόνα ειδικότερα εστιάζει υπερβολική προσοχή σε έναν και μόνο μη κομματικό πρόεδρο της επιτροπής. Η επιτροπή της Καλιφόρνια, αντίθετα, έχει τέσσερα μέλη της επιτροπής που δεν είναι ούτε Δημοκρατικοί ούτε Ρεπουμπλικάνοι και η θέση του προέδρου εναλλάσσεται μεταξύ όλων των μελών.
